بررسی اثر محافظتی پروژسترون بر عملکرد و ساختار عصب سیاتیک در موش صحرایی مبتلا به نوروپاتی دیابتی

سابقه و هدف: نوروپاتی دیابتی یکی از شایع‌ترین اختلالات بیماری دیابت و عامل اصلی قطع عضو غیر ترومایی و ضایعات اعصاب خودکار است. استروئیدهایی مثل پروژسترون قادرند به عنوان یک عامل محافظت نورونی امیدبخش در چندین مدل از ضایعات عصبی نقش ایفا نمایند. در این مطالعه ما اثرات محافظتی پروژسترون را در مدل آزمایشگاهی نوروپاتی دیابتی بررسی نمودیم. مواد و روش‌ها: حیوانات به‌طور تصادفی به سه گروه شامل: حیوانات بدون دیابت، مبتلا به دیابت ملیتوس و دیابتی تحت درمان با پروژسترون تقسیم شدند. دیابت در موش‌های صحرایی نر بالغ با یک بار تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg55) ایجاد شد. در گروه دیابتی تحت درمان با پروژسترون، 4 هفته بعد از ایجاد دیابت، موش‌های صحرایی با تزریق داخل صفاقی پروژسترون (هر دو روز یک‌بار، mg/kg8) به مدت 6 هفته تحت درمان قرار گرفتند. یافته‌ها: در حیوانات دیابتی کاهش معنی‌داری در سرعت هدایت عصبی و هم‌چنین میانگین قطر رشته‌های عصبی میلین‌دار و ضخامت غلاف میلین عصب سیاتیک مشاهده شد. در عصب سیاتیک گروه دیابتی، ادمای اندونوریال مشاهده شد. هم‌چنین تعداد رشته‌های عصبی میلین‌دار حاوی چین‌خوردگی به داخل آکسوپلاسم، بی‌نظمی در رشته‌های عصبی، حدود نامشخص غلاف میلین و تغییراتی در تراکم میلین افزایش یافته بود. درمان طولانی مدت با پروژسترون به‌طور معنی‌داری سرعت هدایت عصبی را افزایش داده و از تمام این ناهنجاری‌ها در عصب سیاتیک حیوانات دیابتی تا حد زیادی جلوگیری نمود. نتیجه‌گیری: یافته‌های ما نشان دادند که پروژسترون به عنوان یک عامل با پتانسیل درمانی می‌تواند تغییرات نوروفیزیولوژیک و هیستومورفومتریک ناشی از نوروپاتی محیطی دیابتی را جلوگیری نماید